Czym jest stożek rotatorów? Czy stożek i pierścień to to samo? Czy można go uszkodzić, a jeśli tak – to w jaki sposób? Jak rozpoznać uraz – i co najważniejsze – jak sobie z nim poradzić?
Stożek rotatorów, zwany też przez niektórych pierścieniem, składa się z czterech mięśni: nadgrzebieniowego, podgrzebieniowego, podłopatkowego oraz obłego mniejszego i pokrywa górną, przednią a także tylną powierzchnię stawu ramienno – łopatkowego. Główną funkcją, jaką spełnia, jest stabilizacja głowy kości ramiennej, ruchy obrotowe w stawie oraz unoszenie ramienia. Jego uszkodzenie jest jednym z najczęstszych uszkodzeń stawu barkowego – albo w wyniku urazu, albo z powodu postępujących zmian degeneracyjnych. Najczęściej dotyka osoby uprawiające sport lub te po 40. roku życia.
Główne przyczyny uszkodzenia dzielimy na nagłe i przewlekłe.
- Nagłe – związane z uprawianiem sportu, np.: upadkiem na wyprostowaną kończynę czy podniesieniem ciężaru z gwałtowną rotacją ramienia;
- Przewlekłe – w przebiegu zmian zwyrodnieniowych, gdzie dochodzi do zwapnienia na tle procesu zapalnego.
W przypadku uszkodzenia przewlekłego, objawy mogą początkowo nie występować. Przeciwnie jest w przebiegu ostrym, gdzie ból występuje nagle i jest pierwszym sygnałem, że dzieje się coś nie tak. Uraz tego typu najczęściej występuje w wyniku powtarzających się czynności, wymagających utrzymywania ramion w górze. W sporcie jest to np.: siatkówka, pływanie, koszykówka, piłka ręczna czy tenis. Jeśli chodzi o pracę, najczęściej narażeni są na to np.: osoby malujące sufity czy pracujące na budowie.
Najczęstszymi objawami uszkodzenia stożka rotatorów są:
- Ograniczenie ruchu oraz ból;
- Ból pojawiający się podczas wykonywania aktywności fizycznej;
- Ból, który pojawia się podczas wykonywania konkretnej czynności, np.: podczas unoszenia ramienia;
- Dolegliwości bólowe pojawiające się także w spoczynku, czasem utrudniające sen;
- Pojawiające się przeskakiwanie w barku.
A jak w takim razie wygląda leczenie? Czasami konieczna jest operacja, gdzie chirurg metodą artroskopową dokonuje przyszycia ścięgna w miejscu jego oderwania. Po takim zabiegu unieruchamia się kończynę na okres od 4 do 6 tygodni i rozpoczyna leczenie rehabilitacyjne.
Rehabilitację zaś możemy podzielić na zachowawczą i pooperacyjną. Zachowawczą stosuje się wtedy, gdy nie ma wskazań do leczenia operacyjnego. Ma ona na celu zmniejszenie bólu, poprawę zakresu ruchu w stawie, wzmocnienie mięśni i poprawę biomechaniki ruchu. Fizjoterapeuta dobiera postępowanie indywidualnie do każdego pacjenta, w zależności od jego stanu funkcjonalnego. Postępowanie pooperacyjne zaś, oprócz standardowego, zawiera w sobie również pracę na bliznach pooperacyjnych i ich mobilizację.
Jeśli dotknęła Cię ta przykra dolegliwość, nie czekaj i zgłoś się do specjalisty!
